Weer terug in Nepal

Het was kort maar krachtig mijn bezoekje aan Nederland!
Het congres was erg leuk, vermoeiend maar leuk. Ik heb positieve reacties gekregen op mijn workshops en studenten die stage willen komen lopen! Natuurlijk heb ik ook vermoeide en niet zo geïnteresseerde studenten bij de workshops gehad maar dat hou je toch altijd! Ik werd op de laatste dag gevraagd om nog terug te komen de volgende dag om stage bij ons te promoten. Ik had helemaal geen zin meer om te gaan, was veels te moe, maar toch maar gegaan. Na mijn praatje draait de vrouw naast mij om en is helemaal wild enthousiast en zei dat ze mijn contactgegevens nodig had. Ik was helemaal overrompeld en zeker toen ik op haar naamkaartje zag dat ze een beroemd beeldend therapeute is! Wauw. De studenten moesten toen ook een presentatie maken van de workshops die ze hebben gevolgd en stiekem ben ik dan toch heel trots als mijn workshop ook langs komt en er gezegd wordt dat ik met passie heb gepraat en mensen heb geïnspireerd. onze naam INSPIREnepal klopt dan toch wel een beetje ;)

Weer terug in Nepal en dan denk je even lekker bij te komen en te gaan beginnen met het plannen van de bruiloft..... maar NATUURLIJK niet haha.
Ben nog geen moment alleen geweest met Sanju want het was druk met vrijwilligers en natuurlijk ging Sanju alweer gelijk op trektocht voor 12 dagen!!!
Morgen komt ie dan eindelijk weer thuis en kunnen we gaan beginnen met plannen... Nouja vanaf volgende week donderdag dan want de komende week zitten we ook alweer vol.... Het gaat lekker op zijn Nepalees.

We zijn naar het dovenhostel geweest om momo's te maken voor de kids. Een van onze sponsor kindjes was eerste geworden op school omdat ze de beste resultaten had en dat moet natuurlijk gevierd worden! Al moesten de oudste kids ons eerst leren hoe we überhaupt die momo's moesten vouwen. Momo's zijn dumpling trouwens. En al gauw kwam er een soort van wedstrijd om te kijken wie de mooiste en op de meeste creatieve manier de momo's kon dicht vouwen! en LEKKER dat de momo's waren! Jammie jammie

En we hebben de vrouwenschool nog verder geschilderd. Het is nu af! Maar wat is het mooi geworden zeg :) Alle klaslokalen zijn nu versierd met mooie bloemen en al het creatief! Docenten en studenten hebben zelfs meegeholpen. De volgende dag hadden de studenten op het schoolbord geschreven: Thanks for an Arts! Haha schattig toch! En dat bracht mij op een idee.... We schilderen ondertussen voor iedereen maar onze eigen tuinmuur is grijs en hartstikke saai. Nou ben ik ook de enige (met de vrijwilligers) die buiten zit want geen een Nepalees wil bruin worden haha. Dus zodra Sanju op trektocht was en de school gesloten was omdat er natuurlijk weer eens een festival was, heb ik samen met Razu onze muur beschilderd! Zo veel vrolijker nu! Haha nu nog bloemen halen en dan hebben we echt een tuin :)

Maar ik heb dus niet stil gezeten zodra Sanju op trektocht ging. Sommige dingen vond ik toch best wel spannend om ook alleen te regelen. Er moest een nieuw gastgezin worden gevonden en helaas was Sanju daar niet in geslaagd toen ik weg was maar we hebben er een nodig voordat Sanju terug komt. Dus ik maar rond vragen en uiteindelijk iemand gevonden via via. Dus moest ik daar naartoe om kennis te maken en te kijken hoe de mensen zijn. Super spannend en al helemaal omdat men geen Engels praat. Wordt mijn Nepalees toch even goed getest maar het is gelukt! Alhoewel..... ik denk dat ik het allemaal goed heb uitgelegd en heb begrepen ;)

Daarna ben ik naar Chitwan gegaan, de jungle van Nepal. Niet om van de dieren te genieten deze keer ( Alsnog wel een neushoorn van dichtbij gezien en superveel krokodillen). Maar om de kinderafdeling van het kankerziekenhuis te bezoeken. Iemand ontmoet die daar werkte en vroeg om vrijwilligers, dus dat sprak mij wel aan! Dus ik ging er naartoe om te kijken of INSPIREnepal daar ook een bijdrage aan zou kunnen leveren en vrijwilligers naartoe zouden kunnen sturen en natuurlijk dan ook het gastgezin testen ;).  Ik zal proberen een zo goed mogelijk beeld te schetsen van het ziekenhuis. Er is een zaal met 8 bedden waar kinderen van 4 tot 12 liggen. De kinderen worden niet afgeschermd van elkaar en hygiëne ontbreekt dan ook echt ontzettend. Ik moest wel mijn schoenen uitdoen toen ik de afdeling opkwam en kreeg slippers. Het is trouwens afdeling voor bloedkanker. Ik reeg een schort voor maar het schort was net zo vies als mijn kleren..... Mondkapjes hoefte niet, handschoenen of je handen ontsmetten ook niet... Oke.. dacht ik. Toch alles uit mijzelf maar wel gedaan. Buiten de zaal staan twee houten banken waar de ouders de hele dag op zitten te wachten. Super zielig. Ouders moeten ook zelf eten mee nemen voor hun kinderen. Ik heb met wat ouders kunnen praten en als je dan hun verhalen hoort, dan breekt je hart gewoon. Sommige mensen komen uit bergdorpjes en moeten alles verkopen om naar de stad te komen om hun kind te laten opnemen. Hun huis, grond, winkeltje - alles moet verkocht worden om genoeg geld te hebben om naar de stad te gaan en daar een kamer te vinden om te wonen tijdens de behandeling. Moet je je voorstellen dat je dat allemaal moet doen. In Nederland is het al een hele aanslag op je leven wanneer iemand met kanker wordt gediagnosticeerd maar als je alles moet verkopen...pfff... Een moeder brak in tranen uit toen haar zoontje maar niet wou ophouden met huilen. Kan me goed voorstellen want er gebeurd gewoon helemaal niks op zo'n dag voor de kids. Geen afleiding, geen spulletjes, niks. Dus het was super mooi om te zien hoe de kinderen opleefde toen wij (ik en nog een vrijwilligers van ons) met de kinderen spelletjes gingen spelen. Ik had allemaal spelletjes meegenomen zoals memorie, hoedje wip en figuurtjes bouwen. Zelfs de meest verlegen kinderen leefde helemaal op. Er werd op dat moment een nieuw kindje opgenomen en was helemaal overstuur maar toen ik met haar memorie ging spelen was hij weer rustig. Memorie vond ie maar niks maar hij had veel plezier alle kaarten terug in de doos te doen en dan alles er weer uitgooien en dan op mijn reactie wachten haha.
Ook hebben we nog een muurschildering gemaakt voor de kids. Ik had een paddenstoel met bloemetjes geschilderd. Later realiserend dat ze helemaal geen paddenstoelen hier kennen....Moet nog even overschakelen ;)

Ook nog op picknick geweest met een ander tehuis, waar Mick en Sara vrijwilligers werk doen. Ook eens leuk om mee te gaan en een keer niet alles zelf te hoeven regelen en in de stress te zitten of alles goed gaat en iedereen zich vermaakt ;)
Was een super leuke dag, wel echt super koud. Ik kan nog steeds zo genieten als ik merk dat mijn Nepalees vooruit gaat en ik gewoon lekker met de kids kon praten en Nepalese liedjes kon zingen.

Morgen komen mijn twee oud stagiaires aan voor vrijwilligerswerk, super leuk! Sanju en de rest komt ook weer aan dus zit ons huis bomvol. 8 personen... zullen er een paar maar in de woonkamer op de grond moeten slapen, oeps. Want we gaan weer eens raften! Haha Sanju durft niet meer na de laatste keer dus die blijft op het resort maar de rest durft wel! Girlpower!!!! Allemaal Nederlandse meisjes haha
En dan zondag is het Holi!!! Een van de leukste festivals! Lekker elkaar nat spuiten en met kleurtjes gooien. Ook dit zal weer druk worden want Sanju had nog mensen tijdens de trektocht ontmoet die ook meegaan (weer Nederlanders....) en ik ook weer tijdens mijn Chitwantrip en oud vrijwilligers zijn terug gekomen voor vakantie en gaan ook mee. Een gezellige boel gaat het dus worden!

Vandaag kreeg ik op het schooltje ook even te horen dat ik een Nepalees liedje met de kids moet gaan instuderen, met de docenten een Nepalese culturele dans moet gaan instuderen en een speech in het Nepalees. Allemaal voor de wereld autism day. Tuurlijk, ik had nog niet genoeg te doen ;) haha Nee, ik vind het super leuk. Vandaag al gelijk met een van de docenten begonnen met het oefenen van het dansje. Nouja, dansje. Ik schrok me rot, het liedje duurt 6 minuten! Ik heb wel een goed geheugen maar kom op zeg. De eerste 2 minuten zitten er nu soort van in ;)
Voor mij is dit het teken dat ik nu helemaal bij de staff hoor! Dat ze me vragen om met de staff mee te dansen :) Dus dat doet me goed.

Ik begin ook langzaam weer te voelen dat ik weer wat energie heb! Voor degene die dit gemist hebben.... Ik heb al maanden last van allerlei vage klachten maar met name dat ik super moe ben de hele tijd. Na werk wou ik gewoon gelijk slapen en ging ook elke keer vroeg naar bed. Ik dacht zelf dat ik misschien pfeiffer had omdat een van onze vrijwilligers dat had. In Nederland toch maar naar de dokter geweest en blijkt dat ik een zwaar B12 vitamine tekort had! Nooit geweten dat B12 zo belangrijk was! En ik dacht dat ik nog wel zo gezond aan het eten was, doe ik ook, maar kom toch nog vitamine tekort! En B12 zit voornamelijk in vlees, melk en kaas en tja dat zijn nou net de producten die je hier niet kan krijgen of super duur zijn!
Omdat de waarde zo laag was moest ik de eerste 10 weken met injecties werken en daarna pas pillen. Dus ik moest mezelf leren spuiten want dat laat ik een dokter hier in Nepal niet doen. Jaks! Wat was ik zenuwachtig zeg en dat ben ik eerlijk gezegd nog steeds als ik het moet doen. Morgen weer.....zucht. Maar het belangrijkste is is dat ik langzaam weer energie krijg en zin om dingen te ondernemen! Ben nu zelfs in de sportschool te vinden ha! Nog even sporten voor de bruiloft!

xxxx Kusjes!