1 jaar na de aardbeving

Het is vandaag alweer  1 jaar na de aardbeving. Tijd is snel gegaan maar voor vele Nepalesen is de tijd  waarschijnlijk stil blijven staan. De regering heeft vele families beloofd om geld te geven zodat ze  huis opnieuw kunnen opbouwen maar wij hebben nog van niemand gehoord dat dit ook daadwerkelijk gebeurd is. MAAR de regering is wel nu overal asfalt aan het neerleggen..... Daar hebben de mensen wat aan. Dus daar gaat waarschijnlijk al dat geld wat is ingezameld via giro 555 naartoe. Kunnen we tenminste wel sneller op onze plek van bestemming komen!

Maar goed. Wel goed om te zien dat er in ieder geval wat verbetering in het land wordt gemaakt. En ook goed om te zien dat men wel een nieuwe straat kan leggen in 1 maand tijd! Maar wat je nu dan weer ziet is dat er huizen worden afgebroken of dat men een stuk van hun huis moet inleveren omdat ze dus de straten aan het verbreden zijn etc.

Het is nu zo ondertussen elke dag 30 graden bij ons. In huis elke dag 25 graden dus nog heerlijk uit te houden zonder ventilator! Maar goed ook want stroom daarvoor hebben we toch niet ;) Alleen in mijn muziekHOK zweet ik me het hok uit. Niet normaal hoe broeierig heet het daar is.

Het is ondertussen weer nieuw jaar geweest hier in Nepal. 2073 leven we nu in ;) We zijn met de vrijwilligers naar Bhaktapur geweest op nieuwjaarsdag want daar wordt dat groot gevierd. En dan niet zoals wij dat vieren maar dat vieren zij door als eerste weer KEIVEEL te eten maar dat zijn we nu wel gewend, kan al 2 porties opscheppen ;) maar hier vieren ze dat door een grote houten wagen door de stad te trekken.... leuk he! En nu is dat ding enorm zwaar en heeft het nog van die middeleeuwse houten wielen en moeten ze het voorttrekken met touwen. Het touw knapt om de zoveel meter en omdat ze het zelf moeten sturen in de nauwe straatjes staat het ding om de zoveel meter vast. Maar 's avonds ziet het er heel mooi uit met alle kaarsjes.

In Chobar was er ook weer een festival want het Godenbeeld moest gewassen worden! En serieus dat festival begint om 4uur in de middag en eindigt de volgende ochtend om 8 uur. De hele nacht blijven ze op die hoornen blazen en mantra's zingen. Maar dat beeld wordt dus Chobar opgedragen vanaf de rivier. Voor degene die het nog niet weten, Chobar ligt boven op een steile heuvel, aardige klim! En de priesters mogen de grond niet aanraken dus bij elke stap die ze zetten leggen er hulpjes kleedjes op de grond neer en dan pas kunnen de priesters verder lopen. Natuurlijk gaat het allemaal weer gepaard met veel muziek, dansen en Roksi! De verschrikkelijke zelfgebrande rijstewijn. Het grappigste vond ik nog dat de trommels aan de muzikanten hingen met autogordels! Worden de autogordels toch nog ergens voor gebruikt hier in Nepal want in de auto worden ze dat niet!

En jaaaaa, Sila's bruiloft is eindelijk geweest! 3 dagen zijn we volop bezig geweest met alle voorbereidingen. Sila's huis moest worden versierd met lichtjes dat is traditie en de paryplek moest ook helemaal volgehangen worden met lichtjes. De avond van te voren moest Sila haar bruidstopje nog proberen en bleek ie niet goed op maat te zijn gemaakt, klein probleempje.... Met potloden krullen gezet bij alle nichtjes. Samen haar koffer ingepakt want de dag na het feest wordt Sila opgehaald door haar man en woont ze voorgoed bij zijn familie. Dit is hoe Nepelese bruiloften in elkaar zitten: eerst geeft de bruid een feest en daar is de bruidegom dan niet bij want dat is dan alleen voor haar familie. dan de tweede dag wordt de bruid opgehaald door de bruidegom en dan de derde dag is er een feest bij de bruidegom zijn familie om de nieuwe bruid te introduceren.

Ik mocht met Sila mee naar de beauty parlour op de dag van haar feest en JEZUS daar 4 uur zitten wachten tot ze eindelijk klaar was. Maar eerlijk is eerlijk, ze zag er wel beeldschoon uit :) Hier maken ze echt een kunstwerk van je haar, het moet altijd opgestoken zijn omdat er allerlei gouden neppen bloemetjes en balletjes in je haar gestoken wordt. En de make -up ....wat een lagen make - up. Alle bruiden willen een witte huidskleur hebben dus hoppa daar is wel wat foundation voor nodig. Je brengt hier ook je bruids sari mee naar de beauty parlour en die mevrouw kleedt je dan aan. Toen Sila klaar was zei ze dat ze mijn make - up ook maar moesten doen. Toen schoot ik al in de stress... A ik wil niet wit zijn en B ik hoef geen lagen make - up op. Dus ik in mijn Nepalees geen foundation, ik hou van mijn bruine huid. Nou geen een Nepalees die daar naar luistert, Only little little...ja ja. En ik zou mijn blauwe sari weer aan doen dus ze zouden mijn ogen met blauw en wat goud opmaken. Nou toen ik mijn ogen open deed.... ik kon zo door voor travestiet!!!!! Tot aan mijn wenkbrauwen hadden ze blauwe oogschaduw gesmeerd en dan aan de buitenkant lekker veel goud. Mijn lippen waren knal ROZE. Een kleur waar ik echt niet tegen kan. EN mijn gezicht was dus wit met roze wangen. Ben maar gauw de salon uitgelopen en onderweg op de scooter het ergste eraf gehaald. Dat beloofd nog wat voor onze bruiloft.... Het feest begon dus om al 3 uur en het was al iets uitgelopen in de salon. Maar mijn topje voor de sari was ook nog niet klaar en ik moest wachten tot onze vrijwilligers kwamen en die zouden mijn topje meenemen. Alles op het laatste moment hier in Nepal! Dus toen iedereen er was gauw alle sari's omgedaan en alle frutsels die erbij horen. Ik heb geen idee hoe ik eruit zag want we hebben geen spiegels daar en we hadden zo'n haast. Ik wacht nog steeds op de foto's van Andrew!

Het feest was heel gezellig. Buiten met een DJ en een keiveel lekker eten. We hebben super veel gedanst. Alleen jammer voor Sila want die moet de hele avond op haar "troon" zitten en alle gasten ontvangen om ze nootjes te geven. Ik zei al een beetje opstandig tegen Sanju dat ik echt niet een hele avond op de stoel ga zitten en dat hij daar mooi op mag gaan zitten. Was hij het niet mee eens... wordt vervolgd ;)

De volgende dag was super emotioneel. Eerst de hele ochtend weer eten gekookt voor 100 man. Ik mocht deze keer zelfs met het gevaarlijke Nepalese mes werken. Wordt toch steeds meer geaccepteerd in de familie ;) en toen begon al het gesnotter.  Raju haar man kwam haar ophalen in een mooie versierde auto met bloemetjes en een brassband die voor op loopt. Lekker swingend! Eerst moet iedereen eten krijgen en Sila krijgt haar eten in een aparte kamer van Raju.  En komt de priester om weer rituelen uit te voren maar dan zodat ze familie gedag kan zeggen van Sila. In feite is zij nu van zijn familie. Als ze komt te overlijden moet Raju's familie de crematie regelen etc. Sila's familie en wij zullen Sila nu alleen nog maar zien als er feestdagen zijn of zo. Dus je kan begrijpen dat bij een hechte familie dit heel emotioneel was. En het moment dat Sila mee werd genomen naar de auto begon ze keihard te huilen. Maar dan ook keihard en lelijk dus dat ging echt door merg en been. Ik vond het zo zielig voor Raju ook omdat hij er maar zo stilletjes bij stond. Ook leuk om je bruid zo huilend mee te nemen en dat ze eigenlijk niet wilt. Sila moest echt de auto in geduwd worden omdat ze niet wou. Het is voor bruiden in het begin altijd moeilijk in hun nieuwe familie omdat ze veel klusjes moeten doen enzo en daar zag Sila heel erg tegen op. Hoe het nu met haar gaat geen idee... Als nieuwe bruid heeft ze het erg druk dus hopelijk horen we snel weer wat van haar!

Hebben we ook nog gewerkt de afgelopen tijd. Ja, zeker! 2 april was het World Autism Day. Dit hebben we groots op SSDRC  "gevierd". Of met andere woorden er voor gezorgd dat er meer bekendheid komt voor autisme. Er waren veel journalisten en allerlei belangrijke mensjes zoals de minister van onderwijs. Alle ouders en kinderen waren er ook. Er werd veel gespeecht en ook ik heb mijn eerste Nepalese speech gehouden over autisme! Daarnaast heb ik ook nog opgetreden met een van mijn cliënten en hebben we samen gezongen. Hij was zo trots daarna! Ik heb toen ook 2 "awards" of anders gezegd apprecitations gekregen voor mijn werk als muziektherapeut maar ook voor INSPIREnepal EN een nieuwe functie bij de school als international coordinator!

Ik was benaderd om een training te geven over muziektherapie bij een onderwijsinstelling dat trainingen verzorgd aan docenten. Dus dat heb ik vorige week gedaan! Ze hebben net een nieuwe training opgezet specifiek voor speciaal onderwijs en dit was een test. Als het aanslaat gaan ze een langere training ontwikkelen waarbij ik dan ook meerdere dagen training ga geven. Voor nu heb ik dat 1 dag gedaan. Super leuk, volle bak ook en men vond het erg leerzaam.

Daarnaast ben ik van de week ook benaderd door The Global Music Therapy project om mee te doen aan hun project samen met de andere muziektherapeuten hier in Nepal. Dit project is oorspronkelijk uit Amerika en ze gaan de hele wereld af om te laten zien hoe muziektherapie overal wordt gebruikt en wat de kracht etc daarvan is. Dus er is al een interview over mij geplaatst en volgend maand komen ze naar Nepal om ons te filmen! Onderstaand het artikel!

http://theglobalmusictherapyproject.com/1231-2/

Allemaal leuke ontwikkelingen dus :)

En Eef, mijn zusje, heeft ook in de krant gestaan voor INSPIREnepal! Ze stond in de Arnhemse koerier over de komende sportdagen die we gaan houden en dat ze dus naar Nepal komt om mee te helpen aan de sportdagen. Zie de fotos voor haar artikel. En ze komt by the way over een paar uurtjes aan!

Ps. De foto's van sila's bruiloft komen dus nog! De echte mooie dan ;)