Alweer een maand in Nepal

Er is weer een hoop gebeurd maar als eerste willen ik zeggen dat ik alle reacties enorm waardeer op de blog! Zulke lieve en inspirende woorden, dat doet me erg goed!

Ik merk dat mijn geheugen hier al niet meer zo goed werkt als in Nederland, en dan zullen de meeste zich afvragen werkte je geheugen dan in Nederland?! Moet je na gaan hoe erg het dus nu hier is ;)

We hebben MEUBELS, we hebben MEUBELS olee olee olee. Eindelijk hoeven we niet meer op de grond te zitten en ligt niet alles (bijna alles ) meer op de grond! Ik heb al mijn frutsels kunnen ophangen en het is nu echt een huisje. Gelijk vrienden over de vloer gehad en ik heb zelf daal bhaat gekookt, wel onder begeleiding, en al zeg ik het zelf het was super lekker.

Vorige week zijn we een vriend gaan opzoeken in het ziekenhuis. Mijn eerste keer in een Nepalees ziekenhuis en na dit gezien te hebben ga ik er alles aan doen daar nooit terecht te komen. Alles ziet eruit alsof het uit de middeleeuwen komt.  Ook totaal geen privacy. Je ligt op een grote zaal met 6 mensen naast je maar de zalen daarom heen zijn ook open dus je hoort en ziet alles. En letterlijk alles want als je naar de wc moet, moet dat gewoon naast je bed.

Helaas krijgen we 2 dagen later bericht dat die vriend het niet heeft overleefd. Dit hadden we niet verwacht en doordat het netwerk het niet deed kon men ons niet bereiken en hebben we de crematie gemist. Wat ik eerlijk gezegd niet zo heel erg vind want ik hoef niet perse een lichaam verbrand te zien worden maar voor Sanju vond ik het wel erg jammer. Wanneer hier iemand overleefd gebeuren er heel veel rituelen. We zijn de volgende ochtend langsgegaan bij het huis. Hij had een vrouw en 2 kinderen waarvan 1 tijdens de aardbeving is geboren dus helaas pas een paar maanden is.  De familie in het huis waar hij woonde mag zelf geen eten koken dus vrienden komen langs met eten en koken voor hun. Het enige wat zij mogen doen is huilen voor 4 dagen. Ze mogen ook niet werken of zich wassen. De zevende dag moeten ze allemaal eten buiten neerleggen want ze geloven dat het eten dan naar hem toe gaat. Ze mogen dan ook hun huis niet meer in tot de volgende dag. Nou regende het super hard die dag dus ik vond het zo zielig. Aanstaande vrijdag is er weer een ritueel en zij hebben ondertussen nog keiveel rituelen uitgevoerd. Ik moet wel zeggen dat ik sommige rituelen wel heel mooi vind en dat er veel wordt gepraat en nagedacht over de overledende.

Oke, goed nieuws... Ik ben begonnen met werken! Ik zou maandag beginnen maar toen waren er stakingen dus ging het niet door. Toen dinsdag maar toen waren de kinderen niet op school. En toen EINDELIJK woensdag begonnen! Het was nog een hele rit om daar te komen (lees anderhalf uur) want het had mhaw een klein beetje geregend (zie de foto) en de weg was ingestort door de regen.
Maar de kinderen zijn erg schattig en de leraren ook heel lief alhoewel hun engels echt veel mankementen heeft: ESTAR. wat? ESTAR? oooh een ster. Er zijn 4 klaslokalen wat op niveau van de kinderen is ingedeeld en ik werk met de 2 laagste niveaus. En die kinderen hebben ook echt een laag niveau, ze praten niet en wat de leraren met ze op een dag doen is eigenlijk zorgen dat ze zitten en wat liedjes zingen en met een bal overgooien. Erg droevig was dit om te zien. Omdat er niet veel met ze gedaan wordt was de therapie soms nog wat moeilijk omdat ze dan opeens iets kunnen doen en de ruimte waar ik in werk is bij hun de ruimte waar ze naartoe mogen om te spelen als ze onhandelbaar zijn dus de associatie is moeilijk weg te halen bij een autist. Maar he, zolang ze plezier hebben dan heb ik al een doel bereikt en dat is gelukt! (zie de foto).

Ook hebben we een huis ontdekt waar gehandicapte verblijven. Het zijn in totaal 17 mensen en sommige daarvan hebben kinderen. De meeste zijn verlamd of verstandelijk gehandicapt. Het huis ziet er verschrikkelijk uit, ze hebben echt niks en het stinkt er enorm. Ze overleven door elke dag te bedelen en zo betalen ze eten en de huur. Het zijn hele aardige mensen en ik wil ook dolgraag beginnen om daar muziektherapie te geven om ook de motoriek te verbeteren. Helaas zijn er altijd maar weinig mensen bij het huis omdat iedereen de straat op moet om te bedelen. Dus we moeten nog even bedenken hoe we hun misschien nog op andere manieren kunnen ondersteunen.  Ik kreeg een rondleiding door het huis en op een gegeven moment kwamen we bij een kamer en die zat aan de binnenkant dicht met een touw. En de vrouw die rondleidde haalt opeens een doosje lucifers tevoorschijn en brand zo het touw door. Ik dacht wat gebeurd er nou dan?!  In de kamer woont een wat oudere verstandelijk gehandicapte en dove man die bang is dat zijn kleren gejat worden en daarom altijd de deur op slot doet. Hij komt zelf ook nooit de kamer uit en al zijn kleren zitten in een zak en daar zit hij op.

We hebben met de kinderen van het dovenhotel een knutselmiddag gehad. Het was zo geweldig, op dit soort momenten hou ik echt van mijn leven!  Zo begonnen eerst allemaal met voorbeelden nadoen maar al gauw ging de fantasie op de vrije loop en werden de mooiste dingen gemaakt! De dag daarna zijn we weer terug gegaan om te vingerverven en toen tja, deed ik iets heel raars. Ik had wat verf op een meisjes neus gedaan en iedereen was in shock. Maar toen ik het bij mijzelf ook deed werd iedereen laaiend enthousiast en toen was geen een gezicht meer veilig! Zoveel plezier hadden deze kinderen en wij hebben zelf ook zoveel gelachen. We hebben gedanst, gespringtouwd en we hebben wat verborgen talenten ontdekt! De meisjes kunnen allemaal super mooie figuurtjes vlechten dus natuurlijk werd mijn haar onderhanden genomen.

Ik heb mijn eerste Nepalese les gehad en je lacht je kapot om de docent. Het is een klein vrouwtje en eigenlijk gewoon een klein dictatortje. Houdt haar klep maar niet dicht en baast iedereen in de rondte. Ze gaat ook super snel maar gelukkig was het herhaling van wat ik al wist. Ik kreeg wel te horen dat ik superslim was maar dat kwam omdat ik een groot voorhoofd heb dus meer hersens....vast ja! Maar ze is ook erg sneaky want ik zou een uurtje les krijgen en ik ben ook zo goed vertrouwend (haha) dus toen zij zei dat we klaar waren dacht ik dat we al een uur verder waren maar in feite was het pas 40 min.

De vrijwilligers beginnen langzaam aan binnen te stromen :) We hadden wat vrijwilligers in Thamel ontmoet en natuurlijk met ons enthousiasme weten over te halen. De eerste muziektherapeuten hebben zich ook al aangemeld en 1 sept komt de eerste muziektherapeut. Alleen kreeg ik net een berichtje want zij reist nog eerst door india, dat haar tas is gestolen met portemonee en paspoort. Dus hoe zij morgen bij ons gaat komen....plus met de vraag of ze geld van ons kon lenen...zucht....

Gister was het Gai Jaatra (koe festival). Dit festival is vooral om nabestaande weer te laten lachen. Het is ontstaan toen de prins overleed en de koning zijn koningin weer wou laten lachen. Daarnaast symboliseert de koe als medium tussen land en hemel. Vandaar dat de koe ook heilig is in Nepal en je altijd eten geeft aan een koe om hem goed te stemmen voor later. Dus tijdens dit festival verkleden de mannen zich als vrouwen en doen ze gekke toneelstukjes en dansen de 'koeien'.   Natuurlijk was ik de sjaak voor alle gekkigheid als westerse maar gelukkig had ik ze tuk door wel te begrijpen waar ze het over hadden en terug te praten ;) Maar ik moet zeggen dat sari's best goed staan bij mannen!

De mooie foto's zijn gemaakt door Eef!

Liefs uit Nepal